Wat een prachtig weer. De zon schijnt en het voelt windstil. Een blauwe hemel met hier en daar een accent door een wolk gevormd, drijvend op een zucht; echt optochtweer. Het voelt als een knipoog naar de lente en precies dáár hoort de optocht ook thuis: aan het begin van een nieuwe ronde.
Carnavalszaterdag 2007, mijn kinderen lopen mee in de kinderoptocht van Gebrook, met hun school de Voeëgelsjtang. En ik, ik beleef deze dag op mijn manier.

Ik ga kijken bij de opstelling op de markt. Dat hele ‘rum herum’ vind ik spannend, daar gaat een speciale energie vanuit. Daar is iets mee. Optochten zijn sowieso mijn ding, en zeker een carnavalsoptocht. Waarom het mijn ding is, kan ik niet uitleggen, nog niet. Wat een optocht is en het hoe en waarom daarvan, daar kan ik meer over vertellen. Ik neem je mee op een ‘reis’ die ik mocht maken.

Op de markt aangekomen begroet ik een aantal mensen die druk bezig zijn met de voorbereidingen voor de ontvangst van alle deelnemers. De markt is het punt van vertrek en ontbinding van de kinderoptocht. Naast mij zijn er nóg enkelen die het spannend vinden om hier aanwezig te zijn.
Vanuit verschillende kanten klinkt er muziek door de straten, deels mechanisch, deels live. De deelnemers zijn in aantocht naar dit verzamelpunt. Ik sta in de volle zon als de eersten de markt op draaien. Een kleurrijk spektakel. Het zijn nu nog kleine optochten met ieder een eigen thema die zich verenigen tot een grotere. Er gebeurt iets met me en dat is niet alleen de vreugde-emotie bij het zien van dit tafereel.

Ik sta heerlijk in de volle zon. Ik geniet. De zonnestralen die mijn gezicht raken, vormen tezamen een bundel. Die bundel verbreedt zich en ik voel hoe ik opgetild word door de kracht van het licht. Ik kom met de voeten los van de vloer en tevens zak ik tot kniediep in de aardkorst. Dit herken ik, het is weer zo’n moment dat ik buiten tijd en ruimte geplaatst word. In vol bewustzijn ben ik aanwezig op de markt en ook in een parallel universum. Een beeld als een versmelting van twee films die je over elkaar heen geprojecteerd ziet en die je toch herkent als zelfstandige entiteiten. Zoiets. Zij gaan dan een dialoog aan in een tijdsverschuiving en geven mij inzage en informatie die normaal niet toegankelijk is. Man, wat kan ik van zo’n momenten genieten. Tijd voel ik niet en evenmin de beperking in ruimte, het perspectief is anders. En whop, dan is het weer voorbij, waar was ik? Na afloop lijkt dit eeuwig geduurd te hebben; het had net zo goed een vingerknip geweest kunnen zijn. De gelukzaligheid die zich meester over mij maakt wil ik continue voelen, ik wil dit moment niet verlaten. Het voelt als thuis.
Mijn lichaam reageert heftig, alsof ik een marathon gelopen heb en een recordtijd heb neergezet. Het kost veel energie. Paradoxaal genoeg voel Ik mij ook weer helemaal opgeladen met energie. En toch anders.

Alles komt er uit, gecomprimeerd in vreugdetranen. De lichtbundel van de zonnestralen heeft mij gestreeld als een penseel. Dit is het signaal, ik moet hier iets mee, ik weet ook wat. Zij zijn het transportmiddel van dat wat mij die dag wil bereiken, of is het berijken. Deze energie wil vertaald worden naar een schilderij, ik doe dat in alle zuiverheid die van mij gevraagd wordt.
Toch is er vandaag iets meer. De sluier blijft langere tijd open en dit wordt mijn metgezel die met mij de optocht loopt. Zelfs de nacht ingaand is ie er. Dit is een visioen, voor mij.
Wanneer de tijd rijp is, zal ik die ervaring verder beschrijven en delen.

Het schilderen op zich is weer een heel ander hoofdstuk. Dat wat ik bij de intake als totaalpakket heb ontvangen, moet ontrafeld worden. Elke afzonderlijke lichtstraal stuurt nu mede een haar van mijn penseel en plaatst de verf daar waar het wil komen. Ik ben de dirigent en met mijn handen componeer ik dat wat nog niet eerder gespeeld is en er toch reeds is. Delen in deze scheppende kracht is hetgeen ik als genade benoem. Het schilderij ontstaat.

Ja, ook ik heb behoefte aan antwoorden; klopt dit wel, is dat zo? Gelukkig is mijn reisgezel zo goed geweest de routekaart achter te laten van de reis die ik gemaakt heb. Sterker, ik heb daar zelf aan meegewerkt, dat is het schilderij. Het schilderij is een universele landkaart, misschien wel eerder een schatkaart. Zo een die je als kind zo graag gehad had om de verborgen geheimen te ontdekken.
De energie die in het schilderij zit, ontvouwt zich voor mij doordat ik mij ervoor openstel. Dat doet het trouwens voor elke beschouwer die de tijd en ruimte neemt of nemen kan. Het is deze energie die mij nu met een precisie naar informatie leidt, die al mijn vragen beantwoordt en twijfels wegneemt. Wat een toeval.

De cumulatie van deze ervaringen heb ik in een beknopte variant toegankelijk gemaakt in onderstaande beschrijving. Een beschrijving van het schilderij en van datgene wat de ontdekkingstocht heeft opgeleverd. Misschien wil je het lezen en zelf een ontdekkingstocht maken door het schilderij.

Sinds duizenden jaren vieren wij mensen het feest van ‘de nieuwe ronde’. Het hoort bij het leven, net zoals adem halen. De tijdsgeest zorgt voor vele varianten en afgeleiden. De kern van deze viering is echter gebleven in alle varianten en dat is de stoet, de optocht.
Carnaval is het feest van de nieuwe ronde, net zoals pasen, het begin van de lente, oud op nieuw, de dierenriem en vele meer. Het tijdstip van vieren is onder druk van politieke keuzes vaak niet meer synchroon met de natuur en de universele cyclus.

Carnaval kent in de vorm zoals wij het nu vieren haar oorsprong in het Rheinland, specifiek Keulen. Het Festkomitee daar heeft voor haar variant de Cybėle-feesten als blauwdruk genomen. Deze zijn via Rome naar Keulen en onze regio gekomen. In Frygië werden deze feesten 9000 jaar geleden reeds gevierd, archeologische vondsten bevestigen dit.

Het is weer zover, congregation! Een hoge priester roept alle stammen op om samen te komen. Om te vieren dat het weer mag.
Zij komen met vaandels en lopen dan samen in een stoet in een richting die bepaald wordt door het moment. De vaandels vertegenwoordigen hun identiteit, doch meer dan dat refereren zij naar het fenomeen materie (lees ruimte). De stoet geeft uitdrukking aan het begrip tijd . Zij delen een weten en vieren dit. Er is een diepe verbondenheid met de natuur.
Door het opbouwen van een spanning die tot een ontlading komt in vreugde en feestgewoel, geven ze inhoud aan dit weten. Dit is nodig om afscheid te nemen van alles wat niet meer nodig is en waaruit lering getrokken is. Een nieuwe ronde geeft nieuwe kansen. Alles ligt open. Dit is het leven.

Het moment van oproep en samenkomen is de energie van het schilderij ‘Congregation’. Het vertelt het verhaal van de intenties achter dit samenkomen, de reden en het speciale gevoel dat er ontstaat bij de deelnemers. Elke deelnemer kent dit gevoel en is daar telkens weer naar op zoek, omdat het diep in het celbewustzijn zit. Het is een multidisciplinaire zintuigelijke ervaring die maakt dat je voelt dat je leeft, los van alle gecreëerde omstandigheden. Puur vanuit het hart tot in het hart.
Congregation kent alleen deelnemers; in een diversiteit en met respect voor de natuur en ieders natuur. Er zijn geen toeschouwers, iedereen is een onderdeel van dit fenomeen.

Wie heden ten dage optocht loopt of heeft gelopen, kent dit gevoel. Emoties maken zich over je meester in vele verschijningsvormen.
Probeer dit gevoel van een carnavalsoptocht eens te combineren met een processie, wat ook een optocht is, met dezelfde oorsprong en dat alles in de periode van het begin van de lente, het moment waarop ook de dierenriem begint. Zoiets moet dat vroeger, duizenden jaren geleden geweest zijn. Kunnen wij ons dat nu voorstellen? In de kern zeker, het zit namelijk in ons celbewustzijn. Echter, wij zijn het waarom kwijt, en daarmee de richtinggever van het feest. Dat verklaart vele keuzes en niet-keuzes, discussies en non-discussies. Iedereen weet het en heeft gelijk. Dit is onze tijdsgeest waarmee we richting geven en de koers bepalen op zoek naar verbinding. Vrijheid is een groot recht, bewustzijn brengt ons verder op weg hiernaar toe.

Informatie is mooi voor je ratio, voelen is nog mooier. Kijk of het schilderij je dat kan geven waar het voor staat. Kijk met je hart. Je kunt meer zien dan hier beschreven is.