Danza Con Luce Liquida
Het was augustus 2016. Een mooie zonnige dag. William Otermans had een portret van mij gemaakt en dat was nu klaar. Geen fysieke gelijkenis, maar een multidimensionaal energieportret.Ik kon me daar maar moeilijk iets
bij voorstellen. Hoe zou ik daar uitkomen? Gespannen en nieuwsgierig haalde ik het portret uit de noppenfolie. Een waterval van kleurschakeringen en ogenschijnlijk abstracte vormen kwam tevoorschijn. Heel veel blauw, maar ook goud en oranje. Oranje! Hoe kon dat nou? Ik houd van blauw, al had ik graag nog meer kobaltblauw gezien, mijn favoriete kleur. Maar oranje? Mooi voor ons identiteitsgevoel bij sportwedstrijden, maar die kleur past echt niet bij mij. Hoe kon William daar nu voor kiezen?
Mijn oog viel op de centrale figuur, die ik onmiddellijk associeerde met een heks. Niet een hele kwaaie weliswaar, maar toch… Ben ik dat? Lieve help.
Wat zegt dit over mij? Ik had nog geen idee, maar het voelde confronterend.
Heel anders ervaar ik de prachtige titel van dit portret: Danza con luce liquida, vrij vertaald Dans in vloeibaar licht. Daar voel ik me wel bij thuis. Dansen is voor mij vrijheid en simpelweg “zijn”, vrij van moeten en van maskers die ik, vaak onbewust, hanteer in de rollen die ik speel in mijn leven. Die maskers, daar gaat het over in dit schilderij en feitelijk in elk schilderij van William Otermans. Dat is wat ik geleidelijk aan heb ontdekt in mijn eigen portret en in de reacties van veel mensen op zijn werk. Dat kost tijd. Ik heb het ervaren als op reis gaan. Steeds weer ontdek ik iets nieuws.
De heks heeft inmiddels vele gezichten getoond: die van de wijze vrouw, de troostende, een hond, een paard, een olifant. Vanochtend zag ik er opeens de kop van een ram in. Heel toepasselijk, want dat is mijn sterrenbeeld. En wellicht komen er nog meer. Ik zie die verschillende interpretaties van de hoofdfiguur, maar ook in de vele andere vormen in het schilderij echt niet altijd. Ze dienen zich aan. Ik kan niet verklaren hoe, maar het voelt voor mij, alsof ik aspecten van mijzelf onder ogen zie als ik daarvoor open sta. Dat is wat William multidimensionaliteit noemt. Het zijn persoonlijke thema’s, maar tegelijkertijd zijn ze ook universeel. Zeker in deze tijd van
chaos, maar ook van verbinding, is de zoektocht naar wie wij werkelijk zijn heel actueel en relevant.
Williams schilderijen zijn veel meer dan sprankelende kleuren en spannende vormen. Ze zijn letterlijk conversation pieces met vele lagen. Net als je denkt dat je alles hebt ontdekt, opent zich weer een nieuwe dimensie. Het schilderij vertelt verhalen. Mijn verhaal, jouw verhaal, ons verhaal.
Het enige dat het van ons vraagt, is zien. Niet kijken, maar de tijd nemen en je laten leiden door je gevoel. Het wordt tijd dat wij onze ratio en ons gevoel weer in evenwicht brengen en ons echte ik vinden. En dat is waar Williams schilderijen een handreiking bieden.
